neden ağlar
maviye masallarda dokunan
ürkek parmakların
tükenmez gözleri

neden

akınca yollar
dudaklarında
paralı merhametin
sararan vicdanında
buluşan çocuk
intiharını hazırlar
kırmızıda

saymıyorum gözlerini aklımın
nerede yitirdim
bakışlarımı
nerede kaldı
kayıplara inen güz
düzen düzerken iktidarında
çiğnenen umutlar
dümdüz

dümdüz yiter insanlık
çamurlu gecenin koynundaki
sessiz figana
nefessiz kalır çiçeğim
geleceksiz yarına

sürgün vakti
bir anımı uğurlarken darına
geceyi asıyorum
dönülmez geçmişimdeki
çocukluğuma

sevapsız yaşam
babaların gözyaşına
bağışlarken çocukluğunu
artık
tükenen umutlarda
ararım yokluğunu

görmesem de
korkunun elleriyle bulurum seni
hece hece adını yazdıran
benliğimle
küçülmüş insan sevinci
taşırım renklerime

ve uzasa da kederim
mor dağların saçlarına
ağıtlarımda taşırım
maskeli gözyaşımdaki türkülerimi
güneş utanır merhametinden
kırmızı yürür

kırmızı yürür
dipsiz kuyuların gizinde
cevapsız kalır cehennem sorgusu
ulaşamaz yaş fidanların
mavi mutluluklardaki geleceğine
sevinç uykusu

akılda kalmasa da
körpe gözlerin
açlık korkusu

düşe durur kara
avuçlarıma
keskin bir rüzgar gibi siner
pişman adaletin
çirkin kokusu

yiterim...


28.02.2013 Mönchengladbach...