Mavi iki bilye, şen ve çocuksu
Kokun hala anne kokusu
Öptüm avuçlarımı annenin hüznüyle
Sürdüm üzerine
Duy diye

Nasıl bir özlemdir bu bahara
Cemreden önce düşmek toprağa
Toprak şimdi gelin çiçeğine filiz
Deniz gözlerini sakın, sakla!
Onlar ki bizde bıraktığın engin hatıra

Sen giderken
Kimin omzuna dokunsam
Dağıldı bir dağ
Eteklerinde pınarlar biriktiren
Ve gördüm
Yedi yabancının göğsünde mührün

Ardında kalan tüm sesler aynı
“ateşe düştü sevgi”
Ve gidişin öylesi yangın yeri

O gün..
Arıklı Köyü sendin
Kuşların dilinde ağıt
Taze çimende boy veren nergis
Geçen sürünün türküsünde
Çoban kavalının yanık nefesinde
Rıfkı kedinin aradığı kokuda
Nemli toprağın hazin koynunda…

Şimdi içimizden zehirli ırmaklar geçiyor
Senden öğrenmiştik umudun billur rengini
Ve yaşamın rengarenk ahengini
Dünyadan çıkarken kapattın göğün ışıklarını
Oysa sevmezsin karanlığı


Zeynebim…
Yarın bize yine uğrar, alışırız
Sen üzülme!
Gözlerimize dokun, üşüdüğünde…
Teselliye sarıldık biz, O’nun kudretine
Bir gün yine…

Devrim Tülay
24.02.2013