şimdi kethüdâ edip zamanı
dünyayı bir nokta yapmak vakti...





duvarları küs bakışları dolayıp gözlere
elzem vakitleri çullayıp halvet etmeli
yörünge tutmaz tüm sarhoşlukları def
kuşları ezbere okur gibi gök yüzü
adımları kaldırıp şaha
sökmeli tüm hücrelerden pasa parolayı
inkâr etmeli, yalan; dönmüyor gayrı
çizmeli üzerini bir nokta gibi
çiğnemeli dünyayı


revana meyyal adımlar kalmışsa geride
birşeyler yarımdır aklına gücün yetmediğinde
gözlerinde kurulu masada meşk
demine alıştığın muhabbet
kolaydır kirli kirpiklere kibrit çalmak
her göz, her ten benzer zaten birbirine
milyarlarca beden var
uydurursun birini kendine elbet
bunun neresi felâket!



her şeye akıl yormak gerekmez bazen
nedensiz de yağar yağmurlar
hayat biraz da düz mantık
ıslansa da kurumaz mı cisimler
yarınları büyütmek değil mi yaşamda amaç
ölür mü insan
küçülür de çekerse gözler
saçlarına yağarsa kış




şimdi yok etmek vakti kökünden akti
adımlar büyüdükçe küçülür hani dünya
yarınlar dünlerin temyiz mahkemesi
ört şimdi gözlerine zamanı
çek genzine
sök at boşa ıslattıklarını
unut, unutma diye anlattıklarını



belki yazmazsın bile
içindeki habitat azmasa
titremez belki mum üşümese, sancımasa
tutumlu yaşamalı insan bâzen
söndürmeli bâzen günü ilk ışıklarda

ki;
boşa yanmasın
boşa!




-bu da sana son vedâkârlığım olsun-




ToprağınSesi





.