Ey ! geceyi saran sessizliğim
ruhumu canımdan ayırıp
öpmeyi bırak,
kirlenmesin ağzım.

zayıf inancıma yüklediğin
korku dolu saatleri,
yüreğime işleyip
kefen dikmeye çalışma,

hangi doğruların kükrer ki
yerini kaybetmiş ümitlerim için,

yakılmış tarihten bahset
şu soylu insanlık
çağını yitirip,

acı, acı gülümsemedi mi ?
kavgalara alkış tutarak.

kin kusulmamış mı ?
gönülleri manevi aşk’la süslenmiş
o bilgelerin üzerine,

şakaklarım ağrırken
kaç karanlık şehri dolaşır
parmaklarımın ucu,

mevsimlere dğılan işçiler gibiyim
pus yapışıyor gözlerime,

saatlerin kaynattığı dakikalardan
ezberlenmiş ezikliğim dökülüyor
eski zamanlara bükülürken aklım.

topraklığımdan utanırım
duygularım geceyi yalarken,

dudaklarımdan ateş düşüyor
ve ben yüzümü saklayacak
zamanı kovalıyorum gözlerimle.

yanaklarıma tohumlanmış
sessizlik yırtınırken,

kıyametin gücü dolabından çıkıp,
ölüm korkusuyla rendelenmiş
acılar bırakıyor yüreğimin en ince noktasına.

ayağı kırık tay gibiyim
bir kurşunluk ömre sıkılmış
başı taşıyor gövdem.

kamburu çıkmış
kırık duygulara alışık değilim,

artık intiharla cıvımış beynimi
güzel hayallere bağışlayıp
yaşamak istiyorum Tanrım.

geceye olan susukunluğum bozulsun
aklımı yitirmeden.