İçimdeki bütün
Umutları
Ben mi yordum ?
Ne çok sorular birikmiş
Kim bilir belki hepsi bahane

Engelleri itekleyip yürütürken karanlığı
Düşlerimi kırıp gölgeme kapanıyorum
Beklemeye aldığımız zamana
Böyle böyle alışıyorum
İşte


Gün
Kalabalıktan yorulmuş gözleriyle çekiliyor
Nefesi kesilsin soluğunun diye
Ruhumu dişleyen vesveseleri gecenin hilaline gerip kızartıyorum
Ne olur sen sakla yüzünü emi

Tutamadın
Tutunamadım
T u t u n a m a d ı k
Oysa
Mor dağların eteklerinde sadece sana açan güldüm
Yine de bin duâya sığınıp iğneli sözlerini öperek hep hasret-e yordum


Bilme
Hem
Nereden bileceksin ki
Koynumda çırpınan terini terime düğümleyip
Bekar bir karanlığı Sensiz kucakladığımı
Anlıyacağın
Yine yokluğunla yoğruldum
Söyle yalan mı


Saatler eksilirken
Sükûtun tepesinde pinekliyor uykusuzluğum
Ya siz nerede s/aklandınız yağmur gözlü umutlarım
Görmüyorsun suskun yokluğun gibi duvarlarda ağlıyor benimle
Ne olur Bu sensizlik denen yoksullukta
Ayrılık uğramadan gel yanıma


En açılmaz kapılar ardında
Gölgende benim yüzüm üzerinde sensizliğin ben kokusu
Saçlarımda bir tutam süsen çiçeği dudaklarımdaki bağışlanmayı Bekleyen çığlıklarım
Durun biraz
Vav esişli rüzgâra teslim edip sitemlerimi
Hüzne buladığım bütün şiirlerimden
Şimdi helâllık istiyorum




Gönül AYDEMİR ADIGÜZEL