İnsanlar tıpkı yıldızlara benzerler
Günleri ve saatleri geldiğinde kayıp giderler
Fakat yaşadıkları hayatları boyunca
Bir çoğu hiç ölmeyecek gibi hareket ederler
Kimisi çalar çırpar hayatını öyle kazanır
Kimisi hacı hoca ayağına yatıp
Alttan altan insanları sömürürler
Kimisi aslında keşfedilmemiş bir servettir
Kimisi ise değersiz bir takıdır
Ama sonuçta her biri bir lokma için
Savaşır didinir ömürleri boyunca
Bir karanbole doğru sürüklenselerde
Hiç bir zaman taviz vermezler insanlara
Adeta bir çoğu kapalı bir kutu gibidir
Öylesine sır doludurlar ki içleri
Tam onu tanıdım dediğiniz anda
Tanımadığınız çok yönleri çıkar bazılarının
İnsanlar çok garip,çok derin varlıklardır
Kimisi kendini çok zeki sanıp yaşar
Kimisi kendisini aptallıha vurup yaşar
Aralarında pekte fazla birşey yoktur aslında
Ama herşeye rağmen bir çoğu kendisini
Özel insan olduklarını sanırlar
Öylesine servet düşkünüdür ki bir çoğu
Can bildikleri dostlarına bile
Sağ gösterip sol vururlar sinsice
Lafa gelince bir çoğu merttir delikanlıdır
Bir çoğuda iyi kadın olduğunu sanır
Ama tüm bunlara rağmen yapacaklarındanda
Asala geri kalmazlar herzaman
İstediklerinde yüzsüz olurlar
İstediklerinde adam olu verirler
Yani anlayacağınız kaygan bir sabun gibi
Ordan oraya kayıp dururlar
Başları ayrı telden oynar çoğu zaman
Kolları ayrı telden oynarlar
Aynı dansöz gibi kıvırıp dururlar
Kafaları bir köşeye sıkıştıkları zaman
Kim sorarsa,sözde insanlar bunlar...

Ufuk GÜNEY