Dünya Kimseye Kalmaz



İnsan ömrü su misali kıvrım kıvrım akarken;
Gahı durgun, gahı coşkun kaybolur mecrasında!
İnsanoğlu geçmişine dalgın dalgın bakarken;
Düğümlenir hatıralar aklın en ücrasında...

Delikanlı çağlarında akarken deli çaylar!
Zapt etmesi mümkün mü hiç, açarken yatağını?
Hatırlanmaz o demlerde nasıl geçerdi aylar?
Bulandıkça hatıralar kapatır yutağını...

Bir zaman ki, akıp gider, fark ettirmez kendini...
Anlamak zor; neyin, nasıl azalıp gittiğini!
Gün güne hiç uymaz artık bulamazsın dengini,
Son nefeste anlar insan ömrünün bittiğini...

Zaman azılı bir hırsız, hep ömürden çalar o!
Boşaltır tüm hayatını, sanki hacizci gibi...
İnkıtalar yaşansa da alır da kurcalar o!
Saat elde, gözler yolda, iz sürer izci gibi...

.....

Neye yarar kavga, niza, ne kov ne kovul gönül!
İnsan gönlü dost evidir, elbet sevgisiz olmaz...
Gönül yap ki gönül kazan, sev ki hep sevil gönül!
Ömür belli, gün sayılı, dünya kimseye kalmaz...

Antalya-2013/02

Halil Şakir Taşçıoğlu

ÜSTATLARDAN:

Dönüp - dönüp geldiğim bütün dağlar böyle sis!
Şehirde güzel yollar; kaldırım, çukur, kasis!
Sonradan görmeler pek, gösterişli ve hasis!
İnsanlık, ender gönül; Allah’dan kula tahsis...

Yorgun gözler, dimâğ yorgun, yok artık geri dönüş,
İnmekte bütün çabalar, gereksiz gaz- fır dönüş!
Kan yavaşlar sinir gergin, ince elenir her iş,
Tâne- tâne gider dostlar, bell’olur son görünüş!.............kadiryeter