koca bir ormanın içine düşmüş
aç gözlü nefeslerin çarpıştığı
gizli bir rüzgarın uğultusu sarıyor
korkudan biçilmiş kanatlarımızı.

mevsimler bile birbirini hançerlerken
güneş ayı kucaklıyor mu hiç

geceye adını yıldız yazmıyor mu
gün kaybolurken

toprağın gücü kimde saklı
tarih fısıldamıyor mu kulağımıza

değişen rüzgarların yönü
kim kimler için esiyor

sarmaşıklar neden dolanır öyle
gübreyi neden emer ki tohum
kiralık konaklarda yetimlerin
çığlıkları neden dinmez ansızın

Ey! yürümeyen ve üremeyen akıl,

ölüm her an sana kılıç kuşanırken
hangi odalarda saklıyorsun kendini

maddenin garip dünyasında
boğazına dizdiğin
lokmalar mı dindirecek öfkeni

gücünün her damlasını harcarken
deniz kokan sahiller,
kır çiçekleri,
minik serçelerin suyu öpüşü
seni yolcu etmez mi
çağıl çağıl çağlayan ırmakların o güzel sesine

işte buna hayat diyorlar;

kirli dudaklarını yağmurun suyuyla yıka artık
taze ölümlere kulak ver
ruhunu maviye ateşlesin
ve portakal bahçelerin de erisin yalnızlığın

içinde ki topal çocuğun özlemini dindir
karanlık havana ışığı vur
matemli gecelerde konaklama

gençliğin boş beşiklerde avunmasın
ve kanın uyuşmasın
yeni doğan fırsatların telaşıyla

içinde yayılan sefil bakışlara
kapatma gözlerini
bu baş ağır gelmesin gövdeye,

etrafında dönüp dolaşan hayat senin için
bayrak açmış ölüme
direnebildiğin kadar.