tutulsun zaman ve gokyüzünde ay ağlasın , bu gece tenime
solsun çiçek,kurusun denizler gözlerimin içinde,kurusun
boğulsun anılar,beynimin içinde,dursun kalbim,dursun
bitti söz söyleme sanatı,sonuna geldim.

kopsun kalbimden uzanan damarlar yüzük parmagıma
çıkarttım yüzüğümü...
çıkarttım hayatımı ,bir hayatın içinden,kalbimin kırıklarıyla..
kırılsın daha da suyun kırılma noktası,tamir etmesin artık nefesimi..

sökülsün kınalar ellerimden,sökün duvağımı saçımdan,
ne varsa silinsin tarihten,kapandı bir devir..
tükendim ayağımı yere vura vura,yıllarımı kaleme ala ala..
iki alagül doğurdum oysa tenimden,canımdan ve
tenimde bulduğun nefesle,kanımı canlarına kata kata..

devrilsin şu vazo,kurusun güllerim kurusun,
kimdi gece,neydi gündüz,bir var mışım bir yok muşum masalımda
sandım ki varmışım,ne kadar yokmuşum..
değişti kader,duruldu dalgalı deniz,
yürüsün güvendiğim dağlarım,yürüsün,
erisin karlarım üstünde,sanmam artık affetsin seni yıkılan hayallerim,

elbet küllerinden geceye yürür ateşli kanatlarım,
elbet açılır kalbimin gonca gülü yine hayata,
koynumda iki alagül
aksın hayat,aksın ellerimden
yazılır yeniden kader,
yazılır elbet : sil baştan...

Sibel Eşiyok