Bir şiir yazdı şair
Patladı gitti
Ar damarı şair’in
Çatladı gitti


Bodrum kat imdadına yetişiyordu böyle zamanlar
Yazdıkları kadar yazarken olduğu ortamda sıradışı olmalıydı

Daha bir havaya giriyordu sanki
Bu seferki şiirini epeyce bir zaman bekletti asmadı sayfaya
Çok emek vermiş gibi
Demlemek adına
Öyle zırt bırt yazarsa kalitesi düşerdi şak/şak/çı/larının gözünde

Hem kendisi
Hem sıra dışından da dışı
Eserleri

Hıım bu sefer ne yazmalı acaba diye düşündü bodruma inerken

Gözüne eski ayakkabılar ilişti

"Bir çift bot ve sanrıları"

Evet adı bu olsun
Şuh kahkaha atsın mesela ayakkabı boyası
Ve finalde şair
Kötü yola düşen ve hayatta tek başına kalan
Bot’la izdivaç yapsın

Serçelerin gözyasları kanlı aksın

Ayakkabı bağı ve boyun bağı
Jiletle intahara
Şair ay ışığında atıyla
Şaha kalksın

Mutfakta domates sus yaşasın duygular tavan yapsın
Salçalığına ağlarken

Biraz isyan
Biraz nisyan
Tanrı vb söylevler
Küfür argo tuz misali
Azıcık dram
Acı biber
Tu kaka şiir’e
Finalde şair sen öl yaşama
Geber

İşte böyle bir tema şimdilik bana yeter

dedi ve başladı yazmaya

Hayranları bu dilden anlıyorlardı çözmüştü onları
Ego işte seviyordu takdirli övgülü yorumları

Bitirdi gülerek şiir’i çıktı bodrumdan elinde kara defter
Bilmez ki annesi merdiven başında bekler

Aldı okudu bir çırpıda şiir’i
"Ver bakalım neler karıştırıyorsun,neymiş şu bodrumun sihiri"

Okudu önce sarardı
Sonra morardı rengi
Yok yok mübarek sanki çarşamba pazarı
Tanrı şeytan şirk küfür
Cin peri elma armut hepsini şiir’e süpür
Hacı hoca üfür yavrum üfür

"Kim yazdı kızım "dedi cevaptan korkarak

Şair cevap verdi "ben"dedi tırsarak

Anne yırttı attı kağıdı konuştu yüzü kızararak

"Aferin kızım,iyi halt ettin"

Dedi ve ekledi :

Ayinesi İştir Kişinin,kişinin görünür rütbe-i aklı eserinde.


Etrafıma şöyle bir bakıyorum ve yaptığı işi ciddiye almayanların ne çok olduğunu görüyorum. Oysa insan bir iş yapıyorsa eğer, ne iş olursa olsun hakkını vermeli öyle değil mi?

Devam etti ağlayarak:

üzgünüm

ne davar culuk
ne kısrak ne de doruk atlarım
yok hamamlarım hanlarım
apartmanlarım katlarım
ne gemilerim yatlarım

yaşadıkça ömür
ancak günahlarım katlarım

dünyaya benzemez evlatlarım
sanmayin burada olduğu gibi
siz dağıtırsınız ben toplarım

ana evlattan
evlat anadan kaçarmış derler
unutmayın gül tutan el gül kokar
kim ki burada inci yakuttan taç yapar
ahirette elbette o kişi başına takar

lokman hekimin evladına
verdiği öğüdü muhakkak okuyun
daha vakit varken
halınıza kiliminize en nadide nakışları dokuyun

size vasiyetim
bırakacak yok mal mülk para pul ama
Rabbimin yolunda yürüyün daima
mel"un şeytana sakın kanmayın
kim ne ekerse onu biçecek unutmayın

bu garib ananız da kendi bardağından içecek anlayın

kıyamam azıcık canınız yansa yüreğim parçalanır amma
o mekan o terazi o mizan bambaşka
ne torpil var ne kayırmaca
siz siz olun Hak Yoldan sapmayın
beni hep arkanızda dağ gibi duracak sanmayın

ana gibi yar olmaz elbet
ne demiş büyükler
ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar
evlada dokunursa en ufak bir zarar
analar karalar bağlar
onların merhameti ummanlar
başları göğe ermiş dağlar kadar

amma velakin
dünya fani
Ahiret baki
o merhameti biz analara
bağışlayan Rabbimin Merhameti
en güzel en hakiki

bu aciz ananıza değil
O Yüce Mevlamıza dayanın
Onun sonsuz Rahmetiyle boyanın

sözün kısası canım evlatlarım
ana başa taç imiş
her derde ilaç imiş
geçin bunları kelin merhemi olsa kendi başına sürer
çok çok uzun değil insan ömrü
inanın adeta
göz açıp kapamalık sürer

unutmayın haaa
ne kadar ekmek o kadar köfte
dünyanın tatlı uykusuna dalmayın
sakın ha sakın Ahireti unutmayın

dedim ya yok malım mülküm
atım arabam yatım katım
yavrularım canım kuzularım
size tek mirasım
Rabbimizin yolundan ayrılmayın

para pul mu en büyük değer
maksat evlada faydalı şeyler bırakmaksa eğer

faydalı olmaksa maksat erek
tek maddiyat değil
maneviyat da gerek

ben de bu şiiri bıraksam
evlatlarıma miras diye
güzel olmaz mı
sizler söyleyin şiir dostlarım
çam sakızı çoban armağanı
canım evlatlarım
nacizane bu şiir
miras değilse bile


benden sizlere hediye