hâlâ doymuyor küllerin
işmarın yangın yeri dalamaktan
ellerimde demir kelepçe, içimde har
ben güllerim var dedikçe
senin ellerinde çapalar
sahte çıktı bıraktığın tablo
seni arıyorlar!




çok taksiratlar yandı bu ormanda
tayahhüller taammüdlere mahkûm olalı
zira usandım sana benzer ziynetler aramaktan
sandım ki aldanır, alışır çocuklar
arafta gök, mumlarda dün yanan
söz kalır, ses çıkar mı mızraba kendini vuran sazdan
sen sevmeye dur hele, sevmeye
tüm lisânın sitem, tüm sermâyen yalan




karalasan harfleri ne umut
uyusan setr-i avret
işlemiş, değmiş bir kere h a n ç e r e zehir
geçer mi dersin iyileşir mi
yüzümdeki gölde, gölgesi gömülü nevbahar
kessen kolları ayakları neye yarar
serilmiş yerlerde, Taklamakan medar-ı iftihar



dudağımda sessiz harfler giriyorum artık kapalı mekanlara
’buradayım’ diye and içiyorum yüksek sesle
istemsiz sismik yoklamara
tüm yanıklardan ben mesulum
benden sebep bu habitat
öyle bir belâ bıraktın ki ardında, sorma
ne bitiyor dâvâ
ne konuşuyorsun zorla!


sorma
sorma...




ToprağınSesi
















.