Hayatımda kimi sevdiysem hep gittiler
Bir defasında birini çok sevmiştim
Onu her görüşümde, elim ayağım titriyordu
Nezaman yanına sokulsam
Sanki ölecek gibi hissediyordum kendimi
Aklım gel gitleri yaşıyordu olduğum yerde
Heycandan dört dönüyordum
Ona sokulabilmek,onunla göz göze gelebilmek
Beni öylesine mutlu ediyordu ki inanın anlatamam
Ona olan sevdamı anlatmaya kalksam
Söyleyecek olduğum,tüm kelimeler tarifsiz kalır
Onu her görüşümde dilim tutuluyor
Avuçlarımın içi terliyordu
Nefes alış verişlerim değişiyordu
Sanki kabim yerinden fırlayacakmış gibi
Hissediyordum kendimi
Dilim damağım kuruyordu sanki
Yemekten içmekten kesilircesine
Bölük pörçük düzensiz yaşamaya başladım
Bir defasında elinde bir kitapla
Bizim evin önünden geçiyordu
Öylesine asil duruşu, ve bakışı vardı ki
Mahallenin tüm kızları ona bakardı
O ise kendi yolunda ağır ağır giderdi
Bir gariplik bir gizemlilik vardı onda
Hiç bir zaman çözemediğim bir gariplik
Sonra zamanla uzaktan sevmeyi ögrendim onu
Eve giriş çıkış saatlerini
Odasının ışığının saat kaçta söndüğünü
Ve gün içinde neler yaptığını merak ettim
Onu uzaktanda sevmeyi kabullenmiştim artık
Bir gece çığlıklar içinde uyandım
O esrarengiz gizemli adam
Odasındaki mum ışığından farkettim ki
Bir ileri bir geri yürüyordu
O küçücük oda sanki onu boğuyordu
Ve bir anda tereddüt etmeden
Boynuna ipi dolayıp kendini oracıkta astı
Ve bir gerçeği biraz geçte olsa anladım
Ben kimi sevdiysem ya gidiyordu yada ölüyordu
O günden sonra hiç kimseyi
Sevmemeye yemin ettim
Çünkü hayatımda kimi sevdiysem
Hepsi birer birer ölüyordu
O yaşadığım kara günden ihtibaren
Hiç kimseyi sevmeyeceğime
Kendi kendime söz verdim
O gün bugündür,sevdiğim insanları
Yaşatmak adına,hiç kimseyi sevmiyorum...

Ufuk GÜNEY