Bana da aç bağrını, ebedi yatak; toprak
Çürürken kemiklerim, hazan misali yaprak
Karanlıkları tattır, dünyada yaşanmayan
Evlat gibi kucakla, sımsıkı sarılarak

Haşre kadar beklemek, boyum kadar çukurda
Can özümü terk eder, ruhum sonsuz firarda
Ömüre nokta koymak, yaşamım bitti deyip
Ne oluyor bilmemek, bensiz yalan dünyada

Şu uzanan sen misin, musallanın üstünde
Garip bir burukluk var, cemaatin hepsinde
“Nasıl bilirdik seni” birazdan sorar imam
Helallik ister bizden, hak kalmasın kimsede

Toz kondurmazdın hani, kıymetli elbisene
Hep şey dünyada kaldı, sarılınca kefene
En sevdiklerin indi senden önce çukura
Kucaklarında indin, döndürdüler kıblene…

En sevdiğin evladın, kürek elde çalışır
Herkes acele eder, birbiriyle yarışır
İmamlar Kuran okur, bir yandan salavatlar
Amin esirgemeyen diller dile karışır

Fani dünya derlerdi, derlerdi inanmazdın
İnanırdın belki de hiç kaale almazdın
Şimdi alem değişti, başka bir yaşamdasın
Elinde olan nedir, olsa da yapamazdın

Müminin en etkili silahlarından dua
El açıp amin dedik, ulaşırsa ruhuna
Mezar taşın üstüne, doğum ölüm tarihi
Birde her okuyandan, en azından Fatiha…

30/11/2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara