Üzerine düşeni kendinden parça saydı
Hazanları bekledi bağrına düştü yaprak
Ne bedenler çürüttü kaç yıldız ona kaydı
Kayaydı taşa döndü dengini buldu toprak

Küçücük çocukların gömdüğü tohumları
Şefkatiyle besleyip büyüttü umutları
Sindirerek içerken ağlattı bulutları
Çatlayan dudağında yağmuru buldu toprak

Kimselere küsmedi yıkmadı umutları
Emirlere amade fışkırttı nebatları
Kerpiçleri yıkanlar doldurdu betonları
Bir azıcık sevgide sevgiyi buldu toprak

Milyonlarca canlıya analık yaptı her an
Bin bir türlü pisliği kapattı geçti zaman
Bencillikler bitmedi savaşlardan el aman
Bazen saray olurken mezarı buldu toprak

Kimisine yol oldu yüce dağ başlarından
Setler çekti bazısı kocaman taşlarından
Bazen de ev yaptılar harç karıp yaşlarından
Börtü böcek sakladı huzuru buldu toprak

O ağaçların hepsi toprağın yavrusuydu
Dağılmadan birleşmek onun tek arzusuydu
Denizlere karışmak belki tek korkusuydu
Bazen çılgın bir selde kendini buldu toprak

Deniz de üstündeydi doldurmuştu çukurlar
Milyonlarca canlıya ev oldu okyanuslar
Deniz mavisi diye renk çıkardı insanlar
Gökyüzünün üstünde rengini buldu toprak

Toprak anadır dedik analık azca geldi
Kime kin bağladı da kimleri perdeledi
Girecek mezar bile insanı ürpertmedi
Karanlıklar içinde kabrini buldu toprak

03.08.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara