gövdemin iç duvarlarına çarpıyor sesin
dinliyorum, suskunum
şarkı mı söylüyorsun
gözlerime yıkılan yadigàr evler geliyor
müstakil, ahşap, bahçeli
onlardan birinde misin
uyuyor musun

dövülmüş bir ortaokul çocuğuyum gibi
bir gözümün altı mor
öteki kızarmış
burnum ise sinirden kan kusmuş dudağıma
tadını alabiliyorum
tuzlu bir ruh kaldı alnımda
kıvrılıp bir hal almış
çekingen, ürkek, düşünceli
pişman olmak var şimdi ağladığıma


bir gözyaşı sakızı sürmüştüm ama
kalbime girdiğin yere
ülkemin en korunaklı yerindeydin
gövdenle örtmek vardı bir de
gövdemdeki açığı..
oysa bilmiyorum şimdi
memleketim neresi
sordum ya onca kez
öyle vuslatkàr, ağlamaklı, hevesli
kimle doyar ki başka gözlerimin açlığı...



...
peki nereli bu acı
bu bulamamanın ertesi
hangi gün
hangi mevsim ki;
umudu emiyor toprak,
gözlerinle birlikte seni mi filizleyecek...