Her kabulleniş bir vazgeçişti bana..!

Her sabaha, geceden vazgeçerek geldim
kabullendim sabahı güneşin gölgesinde
geçmiş dedim geceye, zamandan sildim
ve kaydırırken yıldızları hayatımdan,
kabullendiğim yalnızlıkta bu zamanı,
gökkuşağı renginde yeniden çizdim...

gecenin soldurduğu güneşten vazgeçtim
aşkla yanarken, kavrulurken daha dün
duygularımı, düşüncelerimi de üşüttüm.
döneceğin umudunu kabullendiğim zaman
vaz geçişti bu, baharla birlikte bugün,
sildim..! Yağmur bulutlarından aşkımı.

şimdi soğuk iklimlere doğan güneş gibi
gözyaşlarına dokunabilme ihtimalim...
aklıma düştüğün anın vazgeçişi değil,
sensizliği kabullenişin gün dönümü bu.
oysa kar taneleri gibiyken umutlarım,
özlemekmiş uzun zamandır unuttuğum.

aşkla çizdiğim zamandı kabullendiğim,
yıldızları silip güneşi karşılamaktı biraz
sabahın kızıllığında dokunmak aşka...
belki de vazgeçmekti kör karanlıktan,
sevda denizine yalnız yelken açmaktan,
demir atmaktan vazgeçmekti umutsuzluğa

aşkı kabullenmekti bu vazgeçiş bana..!

hayatımdan...!



Serdar Coşkun...