Islaksın

Mumun yanarken ki bıraktığı damlalardan

İp gibi yanıyor bedenin

İçinde yalnızlığın uzak sesi

Sarılıyorsun gün ışığına

Kaç defa kaçtın karanlıktan

Bir yanın yanarken

Islaksın

... Mumun yanarken ki bıraktığı damlalardan

Ölümsüz mü sandın içindeki yangını

Bir gövde kaç ip barındırır

Çıkamadın bir mumun içinden



,,,,,,,,,,,,,,,,

Babam

Demir yolunda bir işçiydi babam

İlk yükünü evden alırdı

Erken büyümenin yorgunluğundan

Babasız büyümüştü

Erkenden evlendirilmişti annesi

Birde kız kardeşi vardı bakacağı

Oysa hep okumak istemişti

...

Ailesi defteri

Rayları kalemi oldu bir ömür

Yazdı yazdı vagonlarla

İçindeki bütün yolculukları

Babası da işçiydi

Ölmüştü

Daha on sekiz yaşında

Sarıkamış denen o buz dağının altında

Her ikisi içinde

Sadece kelimeydi baba

Ondandır bazen

Bir toz gibi ezik

Bazen aslı taş gibi sert

,,,,,,,,,,,,,,,

Kapılar

Bir zamanlar kapılar vardı

Yağmur yağınca elma yanaklı olan

Bardak bardak su içerdi ahşaplığı

Ses verirdi dövülüşü

kabuk bağlamış yaralara

bir zamanlar kapılar vardı

çiçeklerinde hatıraların biriktiği

kaç mevsim kokmuştur bilinmez her biri

dün babaannemize kokmuştu

... ölüm sıralı ise

sonra babamıza

bir zamanlar kapılar vardı

açılması sevinç

kapanması acıydı

neşeden boğulurduk sürekli açıksa

güvendi komşularımız o zamanlar

şimdi kapılar taştan soğuk

anlatıya demir

kapıyı kapatanlar geri gelmiyor

Akif Tütüncü