cehaletin kol gezdiği
topraklarda kadına yaftalanan
ezilmişliğin,susturulmuş luğun
çok konuşmazdın !
gözlerinin pınarlarında
hüzünler gezinirdi annem

Diyarbakır’ın yakıcı toprakları
ellerinde bereket
bağrında hardı annem

adına töre dediler
henüz oniki’mde
yaban ellere verdiler
çocuk olmadan kadın oldum
yıldızı ç/alınmış gecelerde
bez bebeğimle ağladım
sen duymadın annem

bahtım gibi
a l a c a k a r a n l ı k...
bir akşam üstü döndüm
koynuna
koru beni
töreden cehaletten
koru annem!

altın yere düşmeyle pul olur mu?
amca oğlu namusuna kem bakar mı?
namus vicdan da değil dilde ise
olur annem
anaç bir kartal olamadın
kanatlarının altında
k o r u y a m a d ı n...annem
koruyamadın......

yüklüyüm on altı haftalık
kendim bu kahbe dünyaya
kahbe düzene
ağır gelirken
...yüklüyüm

adı t ö r e imiş
ölüm emrim çıkarılmış
namus çığırtkanlığı yapan ağızlardan
ben ölünce !
Bu kahbe düzen
bu kahbe dünya temizlenecek mi?
tek suçlu ben miyim?
bu kirli düzenin içerisinde


ağlak bir gecenin salisesinde
yaşam; gözlerimden akan iki damla yaş
yolunu daha doğarkene kaybettiğim
ışıklı bir şehir

ben öldüm !
henüz onbeşinde
kefensiz,toprağın kızı oldum annem
benim için ağlama çok çok geç
annem......Töre diye ufacık çocuklarımızı ziyan edenleri .çiçeklerimizi solduranları lanetliyorum bu Şiir merhume Hatice Daşlı’ya ithaf edilmiştir