Bir düş’tü pir düştü
bu sene de yoluma birpir düştü
düştü gönlüm ah
ah aha bu gönlüm

söze düştü
öze düştü
köze düştü

ne çok da yakışdı yanmak
akşam güneşiydi çekişen can
fecr

yalım yalım yanmak da gönlüm

safir gönlüm
sahir gönlüm
ah

özüm doldu
göynüm doydu
bülbül melül
gül lââl

uyanmak istemedi gönül uykuda

düş’tü
ciğerime koor
düşt/ü tutuşturdu kanımı

söze düştü
öze düştü
köze düştü
yandıım ahh

eridi buzullarım

köze düştün eyy gönül yandıın yetmez mi

muradın yanmaksa yandın
maksadın ne
yandıım essahtan yandım yaar
buhur buhur
tütem tütem
yandım yar

od/un atıp durma külhanıma
yettin canıma
sevdan etti küül
melüül bülbül
laal gül

küül
küül oldum
güllerden kül
küllerden gül

tomurcuk tomurcuk açtım ateşte
teslim oldum gönlüm işte kalbim işte
al

ana değil
tene değil
yalana
fen’e değil

cana düştü ataş gönül canla yandı
ne can kaldı ne cenan
tutuştu aşkla
yanmada aleev alev gel bak seyrine
çıra çıra yanıyorum caan

kırmızı gül bırakırken sabah

bile bile ladesti
sesti
güzel düş’tü
gönül sevdi
gönül bu sene de güzele düştü

git demiştim gitti
düştü canıma ataş
ahh

ardında yanmış bir gönül kü kavruk
ne keşke
ne iyi ki
bile bile ladesti
küül safi küül kaldın gönül
ahh

29/Aralık/2012/Cumartesi/Ankara