Her şeyi ama her şeyi yaşadım zannetmiştim
Kör kuyuda ki suyum bitene kadar.


Bu şehir karanlıklarda kaldı
Bu şehir nice ölümlerini gördü sağ gidenlerin
Ama hiç susuz kalmamıştı
Çok geç anladım.




Sitemlerimi süzgeçten geçirince
Tortusu gözlerimi yaksa da
Benim olmayan bir güne gözlerimi açtım hep
Annemin rahminden de düştüğümde ağlamıştım nasılsa
Yalnız kalmanın sulu sepken yağmurlarına..




Seneler sonra
Bir bahçede ölen çiçek gibi
Suya olan aşkımı gömerken maziye
Kuruyan her dal gibi ağladım bedenime.




Sanaydı tüm şiirlerim
Kendini yokluğunda asmadan önce
Her teli tatlı bir nağmeydi satırlarımda
Her teli ağıttı gidişine
Gölgesinde sabahladığım bu şiirler
Artık gömdü her şeyi sensizliğe..




Yürüdüğüm her yol çıkmaz bir sokağa çıksa da
Geri dönüşüm hep biraz daha yorsa da
Eteklerim süpürdü mazinin son kırıntılarını
Çöle dönen şu gönlüm
Bir damla suya hasret öldü sonunda.







Buse DENİZ