Bazen soğuk tarafıdır aşk gönlün
Isıtamaz hiç bir kuvvet
Donan dallarını.
Ancak keskin bir rüzgar kokusu
İndirir yere yapraklarını.




Rengini kişinin karakterinden alır aşk
Kiminin bağıra bağıra seviyorum der dili
Kimi sessizce içine gömülür
Yaramazlık yaptığında
Babasından korkan bir çocuk gibi.
Ama korku meşalesi tutuşur anlık
Saklanır karanlık kuytulara.
Orada yanar gizli gizli
Seviyorum kelimesini içinde yaşar..




Öper bazen ayrılığı alnından
Gel der
Gizli yaşadığım mabedimin seviyorum duvarları
Seni de sarmalar korkma
Ver elini bana
Özlemi de getir yanında
Bakarım ben hepinize.



Gurur cüzdanın bir köşesinde hep saklanan
Kötü gün parası
Onu da koyar ortaya
Aç kalana kadar geçinir onunla..



Sonra mı?



Aşkın öbür yüzü çalar kapıyı
Özlem bütün duvarları kaplamıştır
Nefes alamaz
Ayrılık bir köşede son nefesini vermek üzeredir
Gurur da tükenince
Usulca başını dışarı çıkarır
Sevgili nerede diye etrafa bakınır..




Hala korku elinin altında bir oyuncak ayı gibi sallanır
Sevilen ortalık süpürgesi gibi
Temizlemiştir ne var ne yoksa
O eski gözlere bakar
Kendi resmi, geçit töreninin en sonundadır
Küser
Koşarak annesinin kollarına sığınır








Buse DENİZ