Bu son demlerde hüzün, içimde demleniyor
Akşam ağlamasam da gözlerim nemleniyor
Gönül bahçemde hicran tohumu çimleniyor
Allah’tan, Peygamberden, utansın onu atan

Mutluluktan yağardım, hazanla dindirildim
Her gün öldüm, dirildim, tabuta bindirildim
Dost omuzlardan hemen, mezara indirildim
Gömüldüğüm kabirden utansın toprak atan

Zakkumun da çiçeği, var güzellik diyorsan
Git yar! Zehirlemeden git, eğer gidiyorsan!
Arkamdan hiç durmadan beddua ediyorsan
Hesap günü Soner’den utansın bühtan atan

Tâ çocukluk sevdamdın ki öyle sanıyordum
Gönlün aşk mabedinde hep seni anıyordum
Mutlu olmadığın gün, içimden yanıyordum
Çetin yevm-i mahşerden utansın yalan atan

Yalanla yıllanmış aşk sarhoş etmez insanı
Gün gelir tiksindirir, ondan bir kez tadanı
Bu yürek kaldıracak, bu son sessiz vedanı
Vurduğu şu sol yerden, utansın kalbi atan


S / ÂYE (21:28) 20 Aralık 2012 / Tepebaşı / Eskişehir