Bir ben mi?
Ben mi kaldım hey dünya!
Mertliğe sır verip namertliğe ser vermeyen
Ayrılıklar ardından su döken
Mavzer gibi güven verip
Şafak kadar taze umut besleyen
Durgun sular gibi suskun, hoyrat nehir gibi çağlayan
Derme çatma barınaklar kıyılarımda
Sürgün sevdaların konak yeri
Bir ben miyim?
De dünya...

Bir ben mi?
Ben mi kaldım bu şehirde?
Geceleri hayırsız, sokakları vefasız
Düşlerim hayatın pençesinde
Sahipsiz acılar yüklenir omzuma
Hamallar bile acır halime
Faili meçhul bir intihar şimdi gözlerimde
Be hey dünya bir ben mi kaldım şimdi bana?
He dünya...

Bir ben mi?
Ben mi kaldım ulu orta?
Güneş, saklanınca ufuklar arkasına
Ne hüzünler düğümlenir boğazımda
Dokunulabilir bir ıslaklık değil ki yüzümde
Sigara dumanıyla salınan suretler...
Ciğerimde tozlu yolların ayak izleri
Karanlığı demleyip içtiğim gibi
Ömrümü çalıp
Ye dünya...

Bir ben mi?
Ben mi kaldım arsız sevmelere müptela?
Kayan yıldızlar altında gökler ağlarken
Silinmeli ayak izlerim.
Kaybolup giderken semaya doğru
Unutulmalı adım
Sana kalsın suskun şiirlerim
Ölüm kaç durak ötende?
Söyle!
Be dünya...

Bir ben mi?
Ben mi kaldım isyana kefen giydiren?
Son nefesim-son sözüm
Azrail’le ilk pazarlık
Şahadete dönerse dilim
Şefaatçim olursa ıslak mendilim
Ben de hakkımı helal ettim ey dünya
Bir ben geçtim senden,
Bir de benden geçenler.
Adın gurbet değilse
Söyle!
Ne dünya?