İçimde ki yokluğunun cehennemini
Ne sen sor ne ben söyleyeyim.




Yolunu şaşıran bir garip yolcu misali
Dönüp duruyorum geldiğim noktaya
Yok bir çıkışı senden başka
Gel tut ellerimden çıkar beni bu çıkmaz sokaklardan
Ya da derdin ne diye
Ne sen sor, ne ben söyleyeyim.



Bir can yandı ki kavrulan ellerinden
Dokunsan tutuşacağım
Dokunmasan üşüyorum varlığının ızdırabından
Sensiz geçen geceler, aşkın renkli nehrine döndü de
Kızıl mı, yeşil mi bilemedim
Gerisini;
Ne sen sordun ne ben söyleyebildim..




Çantamın kenarına asılı kalan kırmızı rujumdun
Silkeledim yanaklarından izim kalasıya
Lekelenen geçmişimle beraber tıkıştırdım içine
Hiç tanımasam dediğim bir dönemecin başında
Fırlatıp attım karanlığın gölgelerine
Nereye mi düştü?
Ne sen sor,ne ben söyleyeyim.




Tutamadığım bir yaramaz çocuğun
Atik adımlarıyla gömerken beni mazine
Ayağına takılan kaldırım taşıydım göremediğin
Aklının bir köşesi benimle dolup taşarken
Sindirsen geçmişin gölgelerine ne çıkar
Ben seni ölümün en güzel dansında terkettim
Nereye gittiğimi,
Ne sen sor, ne de ben söyleyeyim.




Senden kalan ne varsa topladım teker teker
Bir sayfanın en şiir kokan kısmına astım
Bir daha okunmasın diye şifreledim o kısmı
Gözlere değil
Kalp gözüne mühürledim
Ancak kalpten bakanlar görsün diye
Nedenini
Ne sen sor, ne ben söyleyeyim.




Bir ölüye sorulan son arzumdun
Sen dediğim..
Sebebini
Ne sen sor, ne ben söyleyeyim.







Ayvazım DENİZ