Yetim soluklarım var artık benim
Zor nefes alışlı gecelerde sabahlıyorum
Sen gidince içimde senden bir şey kalmayınca da zayıfladım
Karman çorman şiirler yazıyorum artık
Anlayabilene aşk konsun

Biliyorum sen de anlamayacaksın
Ama şu beyaz elbise, üzerimdeki
Her şeyi anlatır eminim
Ellerim buz tuttu
Gelebilirsin, bıraktığın yere

Sana bir şey hissedemeyecek kadar kaybettim seni
İçimdeki sana ulaşamıyorum artık
Sen diye bir şey var mıydı kestiremiyorum
Bunun yerine kendimi kesiyorum ayaklarının bastığı dünyadan
Melekler eşlik edecek ruhuma
Şeytanlar notumu alırken

Çizgiler bitiyor
Yollar bitiyor
Her şey dümdüz
Zaman diye bir kavramı yok ediyorum kendi ellerimle
İşte tam bu saatte gelebilirsin
Ellerim buz tuttu

Evrensel acılar yaşıyordum bireysel sevdama yönelik
Tüm her şeyi kaplayacak kadar acı yeterdi bana ancak
Ve bu kan reddediyor bu kanı ruhum
Onun yerine kırmızı diyorum ben artık
Gelişim kadar kırmızı olacak gidişim
Yer-gök ağlayacak kırmızı
Ellerim donuk beyaz
Tırnaklarım mosmor
Kollarımda kedi tırmıkları

Kitabımı bitirmeden gidiyorum
Masamda unuttuğum soğuk çaydan devam edebilirsin
Ben gidiyorum gelebilirsin



Demiştim sana:
“İçimde sana ait bir şey kalmayınca geri geleceksin diye”
İşte kalmadı, ben de kalmadım çünkü
İçimde bir sen ve bir ben kalmadı
Gidiyorum şimdi

Sen gelebilirsin



On İki Aralık İki Bin On İki 11 40
Nevin Akbulut



Not : Şiirimi güne layık gören; Değerli Seçki Kuruluna Sonsuz teşekkürlerimle,
Tekrar tekrar çok sevindiğimi belirtmek isterim :)