Masada ceketini bırakıp kalkmak gibiydi gidişin.
Adam olanı yaralar, adam olan yaralanır.
Babamdan öğrendim,
Ceketini bırakıp kalkarsan masadan
Ne onurun kalır, ne adamlığın kalır ardından.

Sonra gülmelerini ertelemiş tıfıl tayfalar gibiydi gidişin.
Bir bez tiner, bir cıgara yalnızlık.
Sağa sola küfreder gibi.
Yalnızlıkların kaldırımlarla seviştiği
soğuk kış akşamlarının kimsesizliği gibi.
Bir zemheri, birde ayaz kaldı ardından.

Aslında hayatımı çöp yığınına çevirip
bir kenara fırlatmak gibiydi gidişin.
Masumluğumdan eser bırakmayan bir gidiş.
Rıhtımında beklerken sensizliğin,
Kalabalıklar arasında sessizce iç çekiş gibi.
Ellerim ceplerimde yürürken bilinmeze
Yalnızlığın anlamıyla sevişir gibi.
Sen gittin ve öyle zordu ki gidişin.
Bir intihar, birde katliam kaldı ardından...

AYAZ BARAN

(25.11.2012)