Yalnızım.
Çalınan kapımda,
Tanıdığım insanların çoktan silinmiş yüzü
Vuslat adı zamanımın anne
Mevsim yalnızlık.
Biliyor musun?
Yine sana verdiği sözü tutamadı kızın
Camın kenarında bıraktığın çiçekler solmuş
Dün,pencereme düşen damlalara bakarken farkettim
Yağmur dokunurken tenime
Yan odadan yavaş yavaş yükselen sesini bekledim
-Birşey al üstüne
Diyen seni,düşünülmeyi...
Zaman ne çabuk geçiyor anne
Sanki dün,
O yıllar önce çiçeklerin için ettğimiz kavga
Ve ağlayışım
Kıskanışım çiçeklerini
Şimdi hava soğuk
Mevsim yalnızlık
Sen gittin ya!
Kapıyı çalanda yok artık
Ara sıra mualla teyze uğruyor
Ağıran bacaklarını anlatıyor
Sonra gidiyor...

Gittiğinden bu yana yemek kokusu yok evde
Dolaplar boş,tencereler boş,hayat boş
Biliyorum
Şimdi duysan beni çok kızarsın
Ama yalnız olmuyor ki anne
Ben vardım,sen beni beklerdin...
Şimdi alnım pencerede bıraktığın alnının üzerinde
Ama kimse yok
Ben vardım sen beni beklerdin.
Sen yoksun
Ve benim
Merak edecek bir kızımda yok anne
Bilsen nasıl karanlık içine düştüğüm boşluk
Ve nasıl soğuk
Görsen titremelerimi...
Kızarsın,çok kızarsın.
Zaman ne çabuk geçiyor anne
Şimdi seslensen yine bana
Bakkala gitmiştim geldim desen soluk soluğa
Kızarsa yanakların soğuktan...

Yalnızım anne
Vuslat adı zamanımın
Camlar kapalı,kapılar açılmıyor
Birde
Karşı evin yerine park olmuş
Zaman geçmiş anne
Yağmur gelmiş
Çiçekler solmuş
Küçük kız büyümüş
Sonra yalnız olmuş.
Bir varmış hikaye kahramanları
Sonra herkes gitmiş
Ev,aile,huzur,mutluluk
Bir bir yok olmuş.