Bir telaş vardı hep içimde durulmadan önce
Çağlar, çağlar nehirler gibi taşmak isterdim
Heyecanımın ateşi kor alev gibiydi
Yanar, yanar söndürecek yar nerede diye ağlardım
Nereden bileyim geç kalmışım meğer her şeye
Yalan namluyu doğrultunca üstüme
İşte gerçeği o zaman anladım.




Geceler ördü tuzak, başım belaya girdi
Git dediğim sevgili çok olmuştu benden gideli
Tabancamı koydum gönül denilen bele
İntikamı kuşattım sabır denilen sele
Aktım aktım olmadı kurşun adres sormadı
Döndü bileği vurdu topal kaldı şu gönlüm
Onsuz yürümek ölüm
Yola çıkınca anladım.




Beyazlaşan hayallerim grilerle dalaştı
Saç baş yoldu meydanda isteğine ulaştı
Bulaşan kiri aldı yüreğine sıvadı
Mala yoktu elinde karman çorban bulaştı
Hastalık nüksedince kesip attı neşterle
Temizlemek için ne çok geç kalmıştı meğer
Kanser yayıldı vücuduma
Yatağa düşünce anladım.




Sevda ektim gönlüme gübresini bulamadım
Böcekler sardı etrafını çaresine bakamadım
Söktüm içimden attım bir nehire götürsün diye
Bahar geçmiş üstünden kurumuş sular benden bihaber
Beklemek çok zor ilkbahara daha çok var
Almam artık geriye kurumuş koruklanmış
Kurtlanmış o çiçekler bana gelmedem önce
Ne yazık ki ben bu gerçeği
Çok geç anladım.








Ayvazım DENİZ