Bir yürek düşün;
deprem sonrası kent gibi yıkık dökük..

Acılarımı, sevgilerimi
kefensiz, merasimsiz gömüyorum..
Yıkık duvarlar gibiyim
Devrik sokak lambaları aydınlatmıyor
Yıldızsız bir gece gibi gözlerim
Gökyüzü çırılçıplak,
bense yapayalnız yürüyorum..

Gün gelir, ansızın bir acıyla,
eski çook eskilerden bir şarkı ilişir ıslıklarıma...
Sonra
bir gülüş oturur yüzüme çocuksu..
telden yaptığım arabalar yürür,
bende çocukluktan kalma bir sevinç...
Kağıttan kayık yapmıştım
yüzdüremedim battı..
Ağladım ağladım kimse duymadı...
Bu yürekki binbir yarayla çığlık çığlık
Ne anne, ne baba, saçlarıma dokunan
Ve o acı çöreklenir yeniden
Boğazımda binbir yumru,
nefes alamam, yutkunamam..

Şimdilerde güllerim buz tutmuş,
kırağı düşmüş gülüşlerime
Sırtlanlar parçalıyor bedenimi
Kağıttan kayığımın devrildiği anı yaşıyorum..
Binlerce ana
Binlerce çocuk
Milyonlarca yoksul ve bir o kadar işsiz
Açlar... yine açlar,
kanatır yüreğimi ağlayamam
Yürümek isterim üstüne üstüne
zalimin, alçağın ve kötünün
Sırtımdaki riyarkarlığa
sıkarım dişlerimi, yumruklarımı
O vakit;
kendini yerden yere çarpar bu yürek,
içinde yüzlerce cam kırığı..

Derken;
Bir çocuk güler
Bir ana yavrusunu emzirir
Bir baba, elinde ekmekle gelir..
Sen gelirsin, bahar gelir..
Sonrası yaz..
Günlük güneşlik
Günlük güneşlik..

Ve bu yürek devrim devrim çoğalır,
çıkar enkazlardan..
Sen gelirsin,
tel arabalarımın sihirli rotasından..



hasaN karaşahiN


Şiir bile sayılamayacak dizelerime ses olan değerli hocam,dostum Mine GÜLTEPE’ ye sonsuz teşekkürlerimle....