/gerçeklerde düşleri bulamaz kişi
aşk düştür/ gerçeğe düştüğünde kaybolan
çünkü hep hayâl ettiğini severmiş insan /



ancak, seninleyken yaşamın âşığıydım
içimde sürüklediğim gözlerin
taze yeşil yapraklı baharlar açtırırdı gözümde
uzun kuyruklarda yarım kaldı vesikalı düşlerim
yeniden düğümlendim kederle

kurşuna dizilecek birinin
genzine dolan ölüm kokusu dolarken içime
ve ağır demir kapılar kapanırken üstüme
kendiliğinden dürülüp atıldı umut mavisi

yoktur yaşamanın hükmü
korkum yok aşkınla ölmekten
s e n cellâdımı sayıklarım durmadan, bundan ötürü


mefhumsuzum / meskensizim
nereye akar sığındığım kara zaman
gün nerde durur/ gece nerde


tek servetim /tek gerçek
bir zaman yüreğime değen
ellerinin izi/nin durduğu yerde duran
yaşadığım o muhteşem masal


susarak bitirdiğin ara boşlukta
satır başındayken sonunu bulan
ve sessizliği delip geçemeyen mişli zaman
tekrarlanan teselliler kara üryan



bir değildir hayatlarımızı ören acıların payı
sen devdin bu masalda
sığınacak bir koyak yoktu bana
aşk bir ölüm senaryosuydu baştan beri
bu oyunda en çok ben kandırdım kendimi


çattık son sayfayı da
çıktık içimizden, aralandı ölüm kapısı
uzak yüzlerimizle bakıyoruz şimdi
gece yarısı sessizliğinde
son bir hoşça kal / hepsi bu…


doğmak ve ölmek doğanın hükmü
siz hiç sabahı olmayan akşamı gördünüz mü
geride kalanlarda devam ederken aşkın düşü
birikmeyen sis oradaki ufuklarda
ve ateş orda değerlidir yalnızca…


Hâdiye Kaptan


©- Bu şiirin her türlü telif hakkı, şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.