konuşma diyorsun bana
kalıcı kış konuşlanmış kollarıma
bir dünya düşürmüşüm diyorum
aramayayım sormayayım mı
bir dünya yitirmişim uzayda
küçücük bir kibrit bile ayrılırsa kınından
bir kavdan sebep yakarken kendini
nasıl sus diyorsun bana
kalıcı kış konuşlanmış diyorum kollarıma
kalıcı kış...

çaksın ama acıtmasın diyorsun şimşek
yara diliyle yalıyorsun kabuklarımı
ne çare oluyorsun ne vazgeçiyor
söyle
dumanlı dağlarda mı çare
uçurum çiçekleri mi en iyi tedavi
ödürmek mi istediğin söyle
neden üflüyorsun o halde ateşe
söndürsene yangını
yapışsana o halde boğazıma daha sıkıca
kuşatma o zaman gecelerimi
bırak öksüz kalsın hecelerim
öğrenemedin mi daha
ben bileklerimi değil
umudumu kesersem ölürüm
işte o zaman tükürürüm ellerimdeki çizgilere
her yangın biraz esmerdir der giderim ölüme!

itirâf etmek itlaf etmekten daha mı zor
sen hiç mi sevmedin söyle
yüreğinden gemiler geçmedi mi hiç
hiç mi yanmadı ciğerinde ateşböcekleri
hadi yüzümde denizden hiç eser yok de
bana hemşire dili öğreteceğine
söylesene
ben neden bu yarayı felç ederim öldüremem
bu ateşi içime çekerim söndüremem
söylesene mâhur gözlü garezim
söylesene aşk-ı ezberim
söyle...

tüm aşk tariflerini ezberlemişken
şimdi tarifsiz acılarla zulmetmek de ne
kafesi açsan bile uçacak mı kuşların dene
söylesene sevgili
’yaşamak ağrısı asılırken boynunda’ mıh gibi
bir dünya ezbere almışken ismini
kıymık kıymık parça bere demeden kıymak
çarmıha gerip dünleri öldürmek neyin nesi!

kutsal tabularımız yok muydu bizim
tutsan eline gelmez mi şimdi kulplar
anılar halka halka durmuyor mu
yan yana durmuyor mu resimlerde
gülümsemiyor mu objektiflerde iki kutsal iz
sızlatmaz mı diyorsun içimi o râyiha
su basmaz mı hiç çıplak gölleri
kör etmez mi
ellerini parçalar gibi sıkan o aroma
ya hani nerede o kınından keskin sözlerimiz
bak ikimizde yaşıyoruz henüz ölmedik
ya bu kahırlar neden bittiysek
neden hâlâ acı yakıyor dillerimiz
tepemizde yanarken dipdiri gök
neden hâlâ acıyor dizlerimiz!

bak yine sabah olmuş
bir karanlık daha geçmiş üzerimizden
bak yüreğimizi lâl bulutlar kaplamış
dillerimizi setr-i avret
bitsin artık diyorum bu kıyım
gel tükensin bu sefâlet
ezeli ebedden mahrum etmek en büyük günah
sönmesin, sürsün ilelebet bu mahşer!

ToprağınSesi




( Sevgili Funda Sağlam kardeşime bir kere daha sonsuz hürmet ve teşekkürlerimle )


.