İnsanlar neden seviyorsun der, benim cevabım nedensiz seviyorumdur.
Çünkü sevgimi bir nedene bağlamak yerine birçok sebebe bağlı kılarak sabit tutmak isterim.
İnsanoğlu nankör derler, sevgiyi nedene bağlayıp karşılık olarak bunu yüceltirler.
Ben bunun yerine sevgime sığınmayı tercih ederim, çünkü biliyorum ki sevgisiz ve sevdiğimsiz bir anlamı kalmıyor.
Çok sevgi sıkar, bunaltır yeri geldiğinde soğuturlar derler.
Ama ben biliyorum ki, sevginin aşırısı çoğu olmaz, sadece yüreğinin büyüklüğü küçüklüğü vardır, benim yere göre sığmayan bir yüreğim var o da seninle dolup taşıyor.

Galiba suçluluk duygum beni böyle şeylere itiyor.
Sevgim gerçek olsa da inandırmaya yetmiyor.
İnandırsam da mutlu etmeyi sağlamıyor.
Ne için, bir hiç uğruna mı sevdin o zaman diyenlere de.
Benim cevabım ise şudur; -hiçim-yokum, varlığım tek O kişi diyor.

Sana yalvarmış yeri geldiği vakit bana kötü davranma diye
Şimdi nedenini anlıyorum, benim üzülmeni istemediğin için.
Ama bilmiyordun ki benim acım sensizlik
Ama bilmiyorsun ki benim acım senin varlığında sensizliğin sessizliği..
İşte o yüzden benden seni sevmememi istemem, çünkü sevmeme gibi bir durum anca öldüğümde olur…

SANA seni sevdiğimi söylesem de, yine de seni her koşulda seviyorum, sensizliğin bile bana mutluluk verici bilesin…