Yüzümde gözlerimde soluk zaman
Herkesten ve her şeyden mırıldanmakta
Yoksun bırakılışının
Ve sonsuzluğunun hesabını sormakta benden

Balonlar uçuruyor çocuklar
Şehir ışıkları bir yanıp bir sönüyor
Tütün kokusu işliyor genizime

Yürüdükçe kaybediyorum yönümü
Kayboluyorum yürüdükçe
Bir sızı
Fasıla vermeden yakıyor canımı
Ellerim celladı oluyor kalemimin

Ah yeşil orman
Kesilip yok edilmişsin ne yazık
Doğranıp yığılmış ağaçların
Yakılmış sonra
Her yan siyah

Uğursuzlukmuş
Neme lazım
Yine de geçiyorum merdiven altlarından
Gülümsüyorum kara kedilere
Önümden yanımdan seyirtiyorlar

Seviyorum serüvensizliği
Öylece aksa hayat diyorum
Olmuyor
Çünkü siyahtan yapılmışım
Siyaha saplamış beni varlığım
Siyah içinim sanki
İçin için siyahım
İçim dışım siyah

Bir iyi yanı varsa siyah olmanın
Utangaçlık bilmezliğidir
Söyleyebilmektir umarsızca
Ve vaadetmemektir kimselere umudu
Bağdaş kurup yalnızlığın tam ortasına
İrkilmektir başka renkler görünce
Kadrimin idrakiyle
Seçildim siyahlaşmalara tümden, yarından...