9
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1157
Okunma
Yavru kuzu, ayaklarının üzerine doğdu, bembeyazdı,
Anne koyun her yanını yaladı.
Uzandı, minik yavrusunu emzirmeye başladı,
İnsandı sanki.
Akşam olunca koynuna aldı onu,
Ninni mırıldandı, kokladı, ısıttı,
Minik yavru kendini bıraktı sevgiye,
’Var mı’ dedi içinden ’Anne gibi’.
Sabah olunca önündeydi kahvaltsı,
Yeşil otlar, ayağıyla önüne getirdiği su kabı.
Gerindi kuzucuk, doğruldu, baktı,
Tanrım! Bu ne güzel bir sabahtı. ’Ama’
Dedi içinden, ’Daha güzeli olamaz mıyıdı?’
Sevindim, medenileşiyor hayvanlarımız diye.
Üzüldüm bir yandan,
Niye bu kadar hayvanlaşıyor insanlarımız diye.
Cevap Yaz