Ne zor yazarak anlatmaya çalışmak sustuklarımı
Ama ;
İçimde bir türlü susturamadığım bir ben var Fransız köprüsü

O yok artık
O benim değil
O bir başkasının oldu
(S)onsuz bir yaşantıyı ben istemiyordum ki;

Ki
Ben bile bu aşka böyle Fransız mı kalacaktım.?
Böyle mi olacaktı sonum benim
Aklımın ucundan bile geçmezdi oysa,
Sevgisini üç kuruşa ve zahiri güzelliğine bırakıp beni terk edeceğini…

Boş ver sen beni çekme sularını asi nehri gibi geriye
Artık bir çılgın aşığın olmayacak çünkü
Artık el ele tutuşan bir çiftin olmayacak burada
Artık buluşmamız için bir taraftan ben,
Diğer taraftan o gelmeyecek.
Bekleme artık bizi Fransız köprüsü.
Bir ” biz” bile olamayı beceremedik ki, bu köprüde amma;
Bu köprüden her ayrı geçişimizde o küçücük yüreklerimizde koskocaman
bir” iz” olduğumuzu anlayacağız elbette

Şimdi susma vaktim geldi benim kendimi ayrılıkların dar ağacına asmaya gidiyorum
Hoşça kal Fransız köprüsü bu çılgın aşığını bari sen unutma