yaşamak diyorum
bir uykuluk ömür...
neresinden tutsam
neresini doğrasam varsın
ecinni saatlere boğdursam da hüznümü
çıldırmış bir sus anında bombalasam sesini
kalın bordürlerle işlemişim içime
senle olmak akıl iş değil derdim
sensizlikse ’Kandahar’da çocuk olmak’tan betermiş
bilemedim!



yalan, diyorum
ne kadar unuttum desen, dindi fırtına
gitmiyor, yokolmuyor
düş tarlasındaki topuk izi
vesayet altındaki suskunluk
kendini kendinle kandırma terapisi
astarsız uykular haram
arterin mahrem, kuş konmaz
al kollarını artık diyorum, al kurtar beni
unutmak diyorum
etkisini kaybedene dek anason, kapamak gözleri!



seccade diyorum
nasıl ezberlerse kıblesini
öyleyim
âşina bir sese abone ahize gibi
göğsüm göğüne öyle müdavim işte
elimde yüksek kratlı bir gerdanlık
fazlayım diyorum ben bu şehre
kayıp kıta’nın en mürted dizesi, şiirde



aşksızlık diyorum
gölünü kaybetmiş çöl
yaşlanmak, yönünü yitirmiş bir seccadede
ara sıra çalan kapı
rutine alışmış kalp

aşk diyorum, aşk...


yaşamak!..



ToprağınSesi