-Hiç kimseyi her şeyimiz yapacaktık/ biz hiçbir şeyi tercik ettik…


Aman… Aman da aman… Yoksa geçer mi hiç bu zaman,
Ne çok aman sığdırmışız hayatımıza/ ne çok amaçlaşmışız,
Ne çare ki hep yalvarmışız… Çaresizlikten belki de/ değil
Ama bir yer ki; çok şey sağdırmışız, kazandığımızdan da çok…

Üç günde bir, bazen de iki günde… Ağlamışız, kendimizce
Gözlerden akan yaşları… Yürekteki acılara bağladığımızı,
Sanarak/ hani aldanarak… Yalansa yalan biraz da inanarak,
Tenimizden akıtmışız/ bunları hep biz yapmışız/ölmeden önce…

Geri dönüşü olmayan yollarda biçare ararken/sadece yanılmışız,
Çocuklar gibi her gördüğümüz ışığı bize umut veren sanmışız…
Şimdi üzerimizde kokusunu çoktan kaybettiğimiz o annemizin bile,
Ve belki de her şeyin hiç olmadığı kadar uzağındayız… Sondayız!

Uykularımızdan uyanırken koynumuzda hayallerimizi öldürmüşüz
Kalbimizde bir mektup yıllarca açılmayı beklerken/ ertelemişiz,
Her şey gibi; kendimize de bir o kadar yabancılaşmışız/ yanmışız,
Artık küllerimiz de bizi terk etmiş… Yok-yok artık hiç masum değiliz…


-Hiç kimsesiz-değildik; ama şimdi ellerden daha kötü unutmuşuz, kendimizi…


Emre onbey