Hz.Ömer,Hz.Eslemle dolaşıyordu,
Bir evden gelen bir çocuk sesi duydu,
Kapıya yaklaşıp nedenini sordu,
Kapı açıldığında bir kadın vardı.



Bu çocuklarım ağlıyorlar açlıktan,
Kimsem yok ki,nede tek bir kuruş param,
Tencereye taş koydum biraz avutam,
Günlerdir sabiler ağlıyor açlıktan.



Başladılar Hz.Ömer ra. ağlamaya,
Doğruca geldi oradan,Beytül Mala,
Un,yağ,Hurmayı doldurdu bir çuvala,
Ya Eslem,çuvalı vur benim sırtıma.



Eshabtan Eslem -Olur mu,Ey Halife,
Ben niye varım burda,vurun sırtıma,
Hz.Ömer,olmaz,yarın sorulur bana,
Çuvalı yüklenip, vardılar oraya.



Biraz un,yağ,hurma koydu tencereye,
Ateşi yakıp,başladı pişirmeye,
Yemeği eliyle yedirdi sabilere,
Karnı doyan çocuklar, daldı uykuya.



Hz.Ömer ra.kalkıp,vardı yanlarına,
Bir aslan gibiydi,heybette ,vakarda,
Çocuklar başladı hemen oynamaya,
Onlar sevinirken bizler düştük yola.



Ey Eslem,bekledim biraz orda niye,
Onları ağlarken gördümdü ya öyle,
Güldüklerine sevindim bir haylice,
Yarın bana sorulacak Kıyamette.

05.11.2012//Kırıkkale
Hidayet Doğan