LEÜRTMEEB
Ben seni deste deste yazarken,
Sen beni bir kere karalamadın,
Ben sana dağ gibi cümle kurarken,
Sen beni, bir kelimeye saklamadın.

Sesin dağlarda çınlayan keklikse,
Burnumu kaşıyan koku, seninse,
Her sabah yanımda uyanan, hayalinse,
Sen bana bir türlü gerçek olamadın.

Gururuna yenilip benden çabuk gittin,
Yıllar geçse de kimse olmayacak dedin,
Beni kör kuyulara atan, sen değil miydin;
Sen bana bir kere elini uzatmadın.

Yıllar geçse de, her şey dün gibi,
Adın hâlâ dilimde, güzelliğin gül gibi,
Bir adım atsan göreceksin, sevgimi.
Sen bana bir kere olsun inanmadın.

Yaşanan anlatılmaz, kalbe atılırmış,
Giden içine atar, kalan hep ağlarmış.
Zaman denen mendebur, acıya ilaçmış,
Sen bana, bir dakikanı ayırmadın.

Bu sabah yine erkeden kalktım da,
Gece uyumayıp, sabaha kadar ağladımda,
Yaşanan günleri, bir bir sıraladım da,
Sen beni, bir kere hatırlamadın.

Yıllar geçse de emin ol, unutmadım,
Her şeyi ilk günkü gibi hep hatırladım,
Bir adım atsan bana, çocuk gibi koşardım,
Sen bana, bir kere yâr olmadın..
Emre DANABAŞ