BEN VARDIM
Gece yarısı, dolunay ne kadar güzeldir,
Alevli bir siyahın ortasında,
Yalnız başına oturan, ağlamaklı, biraz beyaz,
Biraz gri, biraz hüzünlü bir yuvarlak...
Ne güzeldir gece yarısı dolunay.
Sen yüreğin avucunda,
Sevinci ve mutlulukları da peşine takıp, dolunaya koşarken,
Avuçlarından kayan o gece de,
Ben yoktum...

Bir fırtınadan delicesine kaçan bir şiir ne güzeldir.
Ayrılıklardan, hüzünlerden, umutsuzluklardan,
Dünya derdine düşmüş,
Tüm olumsuzluklardan kaçan bir şiir ne güzeldir.
Bir kitap arar durur,
Firari bir yalnızlıktır adı.
Aşkı arar mutlu kalplerde.
O güzel şiirde ben yoktum.

Bir anne, hüzünlü bir melek gibi.
Her şeyi unutmuş ve savaştan yeni çıkmışcasına yorgun,
Evladını arayan bir anne ne güzeldir.
Kime sorsan bir telaş,
Sanki bağrına ateş düşmüş,
Feryadı dumana karışan bir anne ne güzeldir.
Cennete koşan o anne’nin aklında ben yoktum.

Beyaz yünden bir bez üstüne örtülen tabur ne güzeldir.
İçi dolu mu boş mu belli değil,
Bir ağırlık taşır sadece.
İçinde ki ölü mü diri mi belli değil.
Ayrılık taşır sadece.
Gittiği yer, toprak mı, ateş mi belli değil.
Sual taşır sadece.
Dört yaşlı elin taşıdığı o tabutta ben vardım...

23.05.2012 EMRE DANABAŞ