bir kez daha çizildi
gül kurusu sabahlara, taşlarının rengi

sor(g)u tümcelerinde ritimsiz sobeler
boşluk dolu
çatlamış ünlemlerin uzattığı ışıklar karalı
ara ara
kirlenmiş
yolların satırlarında karaladığım huzurum
hüzne sorsan
görmem, duymam, bilmem der
ve siler
geri dönüşümü imkansız asaletini ayın

eklenerek türeyen kelimelerde
lila kağıdın
çarpık kentleşmesi
felaket günü
biri bin para çektiğin cefanın hatrı
nazenin
kapı tokmağında
sözü keskin hançer
her yerimi keser

elime vurduğunda
lafzı izahı olmayan yolların
sendeleyişlerinde
yaprak taşır beni
ve tanırda bilmez akıbetini

düş mevsimi
aklıma sardıklarım senden ibaret
tek aşk
çift dert yumağı
bu tortulu deniz

eserekten rüzgarın dili
içime
kulağıma küpe olur
sıkıntının ipleri
pek de nahoş birşey bu
açıklıklarda sakladığım bilmem nerenin ayazı

sor bir kere
nereden gelir beklediğin son
kaçıncı cümlenin
ilk virgülünde
ilk harfinde
belki de yok
kaybolmuş koy

yeni yayını çıkıyor
bu önsözün
son sözünde üzerine çay dökülmüş lekelerin

bir heves ki ne heves
karartıyor
tüm kitapların sen sözünü

sorgulanıyorum
soruların biri iki bin para...


26.10.12





(İlknur Karaca)