uyuyordun
düşlerini parçalamak istemedim
vebaline siyah bulandırmamak için

ve sessizdi
içim
sargılıydı
yüz yirmi yerinden
derinden
sebepsizken

kavis
iki yol arası
haritası
yırtık sesli harfin orta yerinde
ağlıyordu

ellerimin üstünde
bıraktığın mektupların yanıkları
fısıltıyla dört dolanıyorlardı
alacalı karelerin ince çizgileri renksiz
uslu sağanağın atlası teyelsiz
suslu utangacın ilhamı teğetsiz
ve öyle içsiz
dışsız
mecbur nakaratlarını sıralıyorlardı
aya karşı
yazdığım şiirlere
adına isyan olsun diye düşündüğüm
gereksiz yere uğraş verdiğim
ki hiç de haketmediğin o satırlara
kuşlar, yapraklar, çeşitli dokular
bahar bulaştırıyorlardı
ne güzel kokuyordu
bu soğuk kalbimin son gizemli ağlayışı
düşen çığı
gözyaşı
kirpiklerimdeki kıvrımı
ne güzel kokuyordu
ovası
yıldızı
kışı
saçları
arada bir gelip kulaklarıma fısıldayışı
aklımda yer ediniyordu

sevda
kaybolan iklimin arkasından giden günlerde saklıydı

duygular
ayıp

uykular
kayıptı

bana karşı

ve güvercin sensizliğe seslenirken
sen uyuyordun
ben dört dizeli şiirdim
kelimelere tutunuyordum

yazıyordu hecelerimi gök...







(İlknur Karaca)