Henüz küçük bir çocukken
Çok severdim mevsimlerden kışı
Karın sepken sepken yağışını
Yolların kardan kapanışını
En çokta okulların tatil oluşunu

Kar topu oynar kardan adam yapardık
Güneş hiç doğmasın isterdik
Kömürden göz havuçtan burunlu
Kardan adam erimesin isterdik
Daha çok yağsın diye dualar ederdik

Zaman akıp gitti ve ben büyüdüm
Eskisi gibi sevmiyorum kışı
Karın sepken sepken yağışını
Ne zaman kış şiddetli geçecek dense
Buz kesiyor yüreğim
Kanım çekiliyor damarlarımdan

Biliyorum ki bir çocuk üşüyor bir yerde
Anası yok babası yok yaşlı dedesiyle
Ya sobasızdırlar kulübelerinde
Ya da muhtaçtırlar bir çuval kömüre

Bir ana geliyor gözlerimin önüne
Sarılmış soğuktan titreyen bebelerine
Üzerlerinde soluk yıpranmış battaniye
Isıtmaya çalışıyor buz tutan nefesiyle

İşsiz ve çaresiz bir babayı görüyorum
Eve ekmek götürememenin ezikliğiyle
Çökmüş omuzları ağır ağır yürümekte
Yüreği depremlerde isyanı fakirliğe

Uzak diyarlarda bir köy düşüyor aklıma
Doğum sancılarıyla bir kadın haykırmakta
Yollar kardan kapalı araç çalışmamakta
Belki de bir hayat doğarken bir hayat batmakta

Zaman akıp gitti ve ben büyüdüm
Eskisi gibi sevmiyorum kışı
Karın sepken sepken yağışını
Ne zaman kış şiddetli geçecek dense
Buz kesiyor yüreğim
Kanım çekiliyor damarlarımdan
Biliyorum ki bir yerlerde yokluk hüküm sürmekte