Sımsıcak yaz günleri geride kaldı artık.
Yıldızlı gecelerdeki gezmeleri de bıraktık.
Ağaçlar tek tek meyve ve yapraklarından ayrıldı.
Bu ayrılıkların ortak adı: “sonbahar”dı.

Şimdi en çok güneşi özlüyorum.
Hava artık buz gibi, ben hep titriyorum.
Ağaçlardan düşen her yaprak kalbimden düşen bir anı;
Ah!... Sevemedim bir türlü şu sonbaharı.

Şimdi ben en çok birde seni özlüyorum.
İçim artık buz gibi, hiçbir şey hissetmiyorum.
Savrulup duruyor hatıralar esen rüzgârda.
İşte sende gittin bu sonbaharda.

Sararıp solan yapraklar mı, yoksa ben miyim belli değil.
Sonbahar dünyaya mı yoksa baha mı geldi belli değil.
Gerçekten güneşte mi gitti yoksa sadece sen mi belli değil.
Yada sadece sen mi gittin yoksa aklımda mı belli değil.

Her ayrılığın adı niyeyse sonbahar.
Her kes suçu atacak bir fail arar.
Ne sende ne de bende suç yok nasıl olsa.
O zaman bizde yükleyelim suçu sonbahara.
*
Ne o ne de bu hiçbir şey değiştiremez ki doğruyu.
SEN GİTTİN, GELDİ SONBAHAR işte gerçek bu…