Yalnızlığın dip notlarıdır bu yazdıklarım.
Yok yok kalabalık yaşıyoruz, bir başıma kalmadım.
Sadece birbirini anlamayan, anlamaya çalışmayan insanlar topluluğuyuz,
Kimin ne derdi var, ne acısı var umursamıyoruz.
Garip varlıklarız velhasıl, ben merkezli bir hayattayız.
Ruhumuz yok, hissimiz yok toplu halde vurdumduymazız.
Kalabalıklar içindeyiz ama sanki yeryüzünde bir biziz,
İnsanların içinden geçiyoruz ama sanki kimseyi görmüyoruz.
Kimse de bizi görmüyor zaten, o halde sorun yok!
Yok yok hayatımız muhteşem, dert edecek bir şey yok, çok mutluyuz çok!
Hem mutsuzuz hem de yalancıyız üstelik,
Gözlerimiz kapalı, hayat tarzımız tekdüzelik.

Bizler değişmedik zaman değişti ne yapalım,
Bizler sadece ayak uydurduk, dedik ki, “sürüden ayrılmayalım”.
Yoksa bizler hep iyiydik, incitmek nedir bilmezdik,
Düşünürdük başkalarını dertli olanı teselli ederdik.
Ne çabuk değiştik, nasıl kaybettik benliğimizi,
Hayat bizi nasıl oyuna getirdi, nasıl aklımızı çeldi.
Ya biz, bu kadar çabuk nasıl vazgeçtik değerlerimizden?
Kimler söküp aldı manevi hislerimizi bizden?
İnsanoğlu işte, hem şikâyet eder hem de kılını kıpırdatmaz,
İster ki, o hiç yorulmasın, birileri değiştirsin dünyayı o hiç gam duymaz.
Sadece kendi haline bakar kimseden ibret almaz,
Tek kişilik dünyasında kimselere yer açmaz.
Kalabalıklar arasında tek başına bir insan,
Hey dünya ne hallere düştük sen de bizim halimize yan.
Esir olduk hiçliğe, yenildik sahte sevgilere halimiz ne acıdır
İşte tam da bu yazdıklarım, yalnızlığın dip notlarıdır…