Sonbahara sürgün bir yapraktım
sustum; sesimi susarak kanattım...
upuzun bir şiiri anlamına kavuştuğu yerde hep yarım bıraktım!




Bütün çığlıkları susuyorum;
herkesin çaresiz ve acıtan hikayesinde
yüzümde ihanetin negatifleri...
Erzurum’da bir bahar çiçeğinin sabırlı sessizliğinde
’Aragon kadar aşık, Lorca kadar yaralı’...
terk edilmiş sevgilerin karmaşık alfabesinde;
baktım ki herkes yalnız! herkes kendi kalabalığında...

Dalarım uzaklara
küfrederim anılara...
yanarım haczedilmiş hayatlara
ve gömerim sesimi çığlıklara
yalnızlığımı kalabalıklara...

Yalnızlığımı kalabalıklara...



Hep küldür bir yangından arta-kalan...
durmayacak sessizliğin kalp atışları
bir yara gibi açıktayken böyle;
kahrını dağlara sal;
dostluğunu tuzaklara
efkarını yıllanmış şarkılara
özlemini upuzun yollara...


Ömrüne kök salmışsa da yoksulluk
yaşamaya yelten, hakkını ver yalnızlığın...

Bir soru işareti gibi kalsan da en doğru cevapların yanında,
bir şiir yaz, varlığını kanıtla..
insanın uçsuz bucaksız yalnızlığında kimse kendinden fazla değildir.
o yüzden uzun ve bitmek bilmeyen bir acıyla hayatı yanıtla,
yaralanmaya en müsait yanlarınla...


/ Unutma ki:
yarasız - yamasız hiçbir hayat yoktur;
yaşanmışsa bir kere.../



(Birdal ERDOĞMUŞ)