.








her gün kursa koşuyoruz,
hep Mutludan konuşuyoruz
binlerce kez anlattı Arzu abla
başta dedikleri çok değişti aslında
hakkında her şeyi biliyordum
her şey güzel, harika olumlu
en güzel şey Mutlu


çamur deryasının olduğu yere kadar koşuyoruz
orada yavaşlıyoruz
bekliyoruz
geri dönüyoruz
endişeleniyoruz
başına bir şey gelmiş olmasın
aklıma hiç güzel bir şey gelmiyor inanın
varsa da, yoksa da Mutlu
sevmek bu mu









sabahlar olmuyor
pencereden kolluyorum
Arzu abla yine ışıkları sönük
yönü yolun karşısına dönük
baktığı tarafta asker kaçağı devrimci
penceresi açık, o karanlıkta
sigara içiyor sabahlara dek
hep aynı manzara
benim derdim de hep aynı
Afitap izinli asker Mutlu
ona bir şey mi oldu


hafta sonu yine koştum Arzu ablaya
yine pazara gitmiş ana-baba
ne yabancı bir ayakkabı
ne bir faaliyet mutfakta
"geel" diye bir ses içerden
"havadis yok mu bizimkinden"
"var" diyor "gözünaydın"
"sırası mı şakanın"
"şaka değil görmüyon mu"
"de ğil miş Mutlu bu"


zoruyla içeri giriyorum
o tarafa hiç bakmıyorum
oturuyorum
sesi kesiyorum
onu sürükleyip getirip yanıma oturtuyor
iteleyip dibime getiriyor
şakayla karışık dokunmak zorunda bırakıyor
ama ne mümkün cıss oluyor
"sen yokken bülbül kesiliyordu
geldin dut yemiş bülbül oldu"
“dilini yuttu” bu!


"ne oldu!
sabahdır konuştukların
hım Mutlu!
ya senin hanım abıla,
"acaba başına bir şey mi geldi" diye
endişelendiklerin
başımın etini yediklerin nerde
gözün aydın turp gibi işte..
o bir aylık "Afitap İzni" bitmiş meğerse
küçük hanım ikna olmuyordu
kırk defa soruyordu
hastalanıyordu
intihara kalkışıyordu
şimdi n’oldu

garezin banaymış demek
hadi kendi elinle yedir bakalım
......
hadi gıı
hadi bakalım erkek
ver bakalım hediyeni
dur ben çıkayım da öyle"
o hep yere baktı durdu
konuşmak istesem de
bana da bir şey oldu
sesim çıkmıyordu


ne kadar zaman geçti bilmiyorum
Arzu ablanın bıraktığı gibi
ben yerimde oturuyorum
arada bir göz ucuyla bakıyorum
o hep ilk andaki gibi
Arzu abla kahvaltı getirdi
"şimdi bizimkiler gelir" dedi
o kapıya yöneldi
çok ama çok mutluydu
seviyordum onu









acaba hediyesi neydi..
"sır" diyor Arzu Abla!