sen başka elleri tutarken ;
ben bilmeden setine girdiğim,
senaryosunu hiç ezberlemediğim
başka filmin son sahnesinde bir figurandım
figüre edilmişti, tüm yaşadıklarım
hatta yaşamak isteyip, yaşayamadıklarım


sen sırca saraylarda keyifle kahveni yudumlarken;
ben uzunca dinmeyen acının kollarında,
bitmeyen sel olmuş karmaşık duygularla
aklımı başımdan alırcasına, kendimle hesaplasıyor,
küsüp kahrediyordum, her dakika hayata,



sen bir zamanlar yürüdüğümüz o yollarda adım atarken
ben her ayak basışında, seni düşünüyordum
seni hatırlatıyordu, her hatıra bana seni
ruhum can çekişiyordu, ölü bir leş gibi
dinmeyen yalnızlığın sağanağında, küfrediyordum hayata



sen yoksulluğu bilmeden zengin savurganlığınla meşk ederken
ben açlığın pençesinde, var gücümle ter akıtıyordum
açlığın sınırında helal yokma kazanma peşinde geçiyordu zaman
tüm renklerini maviye boyadığım hayallerim yordular beni
ve bu sitemkar tavırlarım senden bana kalan son yadigar



sen arama tenezülünde bile bulunmadığın onca zamanlarda
ben ömrümü erittiğim yılların ardındaki derin özlemle
seni aradım , hemde kaç kez saymadım bir kez olsun
hayallerimde büyüttüğüm, o dünyayı sen başıma yıktın
söz vermiştim kendime, seni aramayacaktım,, yapamadım...