doğdum, büyüdüm, aklım erdi derken
gurbetin çarkına daldım henuz erken
sefaleti de tattım, daha çok gençken
bir ahu gözlüye tutuldum hiç yokken
bu güzel insanlar nereye gider böyle ...




sevginin yerine sevgisiylik de gördüm
bitmez tükenmez umutlarımla söndüm
tutuldu yollarım ölümlerden de döndüm
kaç kez yar uğruna uykularımı böldüm
bu güzel insanlar nereye gider böyle ...




tanıdığımda bir çiçekci dükkanındaydı
buket buket taç yapıp çiçekleri sarardı
sevgiyle dolu yüreği, deli gibi çarpardı
hep o yaşamak istediği hayatı anlatırdı
bu güzel insanlar nereye gider böyle ...




çiçeklere su verirdi gün doğarken
hayata sıkıca tutunmuştu, ağlarken
bir gün ecel alacaklı çıktı erkenden
yüzü hep gülerdi, güller içindeyken
bu güzel insanlar nereye gider böyle ...



parayla, pulla olmazdı hiç işi
tek hazinesi insan sevgisiydi
onu anar tüm dostların hepsi
en çok da orkideleri severdi
bu güzel insanlar nereye gider böyle ...




rahmetli çiçekçi ismail abinin anısına...