Ruhumu çağıran güç, sözlerden bir hisse ver
İnsanım diyenlere ibret olsun nefesim,
Dökülsün pişmanlığım, dilimden birer, birer
Bakın neyi başarmış kudret yoksunu nefsim.

Matemli bir gecede o nefesi kırılmış
Benim tüm dualardan nasibi kırık toprak,
Bin yerinden bölünüp, kaderine sarılmış
Bütün iyiliklerden gönlü sıyrılmış yaprak.

Hiç çözülmeyen sırsın bu güç yetmez mi sana
Kapılıp rüzgarına sürüklendiğim vakit,
Çok mu geliryor söyle, merhamet etmek bana
Artık kırma ne olur başımdan çekilip git.

Hangi kapıya gitsem koca bir boşluk vurur
Türlü seslere çarpmış, hayalden ibaretim,
Bu yokluk denizinde neye yarıyor gurur
Cennetten düşüyor bu zoraki olmuş yetim.

Aklı başa uydurmak ölüme kıymet biçer
Uzak alemin sesi kulağa dolduğu gün,
Söyleyin sonzsuzluğu layıkıyla kim içer
Bütün taze anılar zaman kabında sürgün.

Aklını yitirmiş av, şeytana yem uykuyum
Sevmeye razı değil dertten kesilmiş yüzüm,
Daha fazla günahı işlemesin bu huyum
Şu yalancı dünya da herkes gibi öksüzüm.

Kaç defa birleşir ki şu zamanla yolumuz
Azrail’e kurulan o hiç şaşmayan ibre ,
Binbir cefayla hergün, delik deşik ruhumuz
Yine kuru dal gibi, insan uzanırmış kabre.

Zamanın aynasına yansıyan büyük sihir
Başı öne eğilmiş zaman hıçkırığı kul,
Hakikat karşısında , bir fiskeyle devrilir
Dağılıyor gövdesi, toprak içinde pul, pul.

Ey! çepeçevre sarıp bizi kuşatan zaman
Üzerime eğilen korku olmayı bırak,
Ruhumla oynaşıpta nefsime damladığın an
Anladın sen ustasın bense gölgende çırak.



AĞLAYAN NİSAN